Bir gün, insan hayatı çok sevdi.
Öyle bir sevdi ki;
İstedikçe istedi, istedikçe istedi…
İstekleri hiç bitmedi...
"Keyif aldığım her şey benim olsun." dedi.
Az olanla hiç yetinemedi…
Hep dahası, fazlası olsun dedi.
"Daha fazlası olursa daha çok mutlu olurum."sandı...
Oysaki bu sadece bir zandı...
İşte insan, en çok da bu zanla yanıldı…
Halbuki;
Acıktığında, yiyeceği miktar belliydi,
Susadığında, içeceği miktar belliydi,
Neden daha fazlasını istediğini
Kendisi de bilemedi…
Keşke insan bilseydi neyi neden istediğini...
Mutsuzluğunun gerçek sebebini…
O zaman anlardı insan,
Mutluluğa giden tek yolun;
İsteklerini yönetebilmek olduğunu...
Keşke bunu düşünebilseydi…
"İstemek benim de hakkım değil mi!" deriz ya. Elbette hakkın. Ama ne istediğine dikkat etmek ve onları yönetebildikten sonra bir hayatının bir anlamı oluyor..
YanıtlaSilBir evin tek kızıyım küçükken babam her istediğimi almıştı, el üstünde tuttu beni. Zamanla büyüdükçe mutsuz bir gençlik yaşadığımı farkettim. Düşündüm neden ben mutsuzum ? Saçma gibi geldi ama kendi kendime şunu söyledim her isteğim oldu her şeye ulaştım bu yüzden ben mutsuzum. Keşke bazı şeylere açlığım olsaydı...
YanıtlaSilHer istediğini elde edeceğini zanneden insan... Ne büyük yanılgı:(
YanıtlaSil