BANA SENİ DÜŞÜNMEK İYİ GELİR

Ayşe kitap okumayı çok severdi. Her gece yatmadan önce yaptığı gibi  yine kitabını okudu ve uykuya daldı. Bir ara nefes nefese, ter içinde, yaş gelmiş gözlerini dehşetle açtı. Yatakta zorlukla doğruldu, yastığını sırtına koydu, biraz soluklandı. Gece lambasını açtı. Karşısında duran saate baktı. Saat gecenin dördünü gösteriyordu. Gördüklerinin etkisini hala üzerinden atamamıştı.  

Salonlarının baş köşesinde cam kapaklı bir büfe vardı. Babası savcı olduğu için şehir şehir gezmişlerdi. Büfenin içi yaşadıkları şehirlerden aldıkları fincan ve biblolarla doluydu. Rüyasında bu dolaptaki iki fincanı elinden düşürdüğünü görmüştü. Hepsi tuzla buz olmuştu. “İki fincan için bu kadar üzülme Ayşe” diye teselli etmeye çalışsa da kendisini bir türlü sakinleştiremiyordu. Birileri sanki kalbini sıkıp sıkıp bırakıyordu. “Kesin bir şey olacak, hayır olsun” diye mırıldandı.

Ayşe gençlik yıllarında birine aşık olmuş, tam sözlenme arifesinde babası vefat etmişti. Annesi ve kardeşini yalnız bırakmak istemediği için vazgeçti bu sevdasından. Evlenmemiş, çocuğu da olmamıştı ama ailedeki tüm çocuklar onun çocuğu gibiydi. Hiç eksikliğini hissettirmemişti Yaradan.

Kardeşi Levent müzisyendi. Çok da güzel sesi vardı. Geceleri geç saatlerde gelirdi eve. Gelince mutfakta camın önündeki masaya oturur geç saatlere kadar sigaralarını art arda yakardı. Güçlükle yataktan kalktı, su içmek için mutfağa yöneldi. Koridor Levent’in öksürük sesleri ile yıkılıyordu.  O gece sabahı sabah etti. Bu sefer doktordan randevu almaya ikna edebilmişti kardeşini. Sabah erkenden evlerinin karşı sokağındaki hastaneye gittiler. Tahliller, röntgen, Emar derken birkaç hafta içinde Levent’e teşhis konuldu. “Hastalık ilerlemiş ama elimizden geleni yapacağız” sözlerini duyduğunda eli ayağı buz kesti Ayşe’nin. Çocukken Levent ondan izinsiz aldığı porselen bebeği kaçıracağım derken düşürmüş ve bebeğin kolları kırılmıştı. O kadar çok severdi ki o bebeği. Olayın failinin Levent olduğunu anladığında hiç  ses etmemişti. Söz konusu Levent olunca akan sular durmuştu tabii. Bağıramamıştı bile.  Oysa o bebeği ne çok severdi. O gün de, doktorun muayenehanesinde kendisini o bebek gibi hissetti. Kolu, kanadı kırılmış porselen bebek...

Hemen bir tedavi planlaması yapıldı. Geceli gündüzlü geçen dört ayın sonunda hastalıkta gerileme olmadığı gibi aksine ilerleme vardı. Annesi de hasta olduğu için ona söylememe kararı almışlardı. Doktorlar yoğun üzüntünün annenin hastalığına olumsuz etkileri olabilir diye uyarmışlardı. Öyle de yaptılar. ama anne yüreği bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Bu arada annesinin de sağlık durumu iyice  bozuldu. Her şeye tek başına koşturuyordu Ayşe. Herkese yetişmeye çalışıyordu.  

Kırılan Fincanlar

Yağmurlu bir kasım sabahı Levent kuş gibi uçup gitti Ayşe’nin avuçlarından. “Kırılan fincanın biri  sendin Levent’im” diye iç çeke çeke ağladı cılız kalmış bedeni toprağa verilirken. Aradan iki ay geçmeden annesini de toprağa verdi Ayşe. Kırılan fincanların ikisi de belli olmuştu. Cenaze işlerini halletmişler mutfakta oturdukları sırada; “Nasıl dayanıyorsun bunca acıya?  Hep kimin neye ihtiyacı var diye düşünürsün. İnsanların ihtiyaçlarına odaklanırsın. Ne, güzel bir kalbin var“ dedi en yakın arkadaşı Nesrin. ''İyi ki elimden gelen her şeyi yapmışım.  Düşünüyorum da şunu da yapsaydım diyeceğim bir şey yok. Üzüntüm var elbette. Yas dönemim geçecek ve hayat devam edecek tüm güzellikleriyle” dedi Ayşe.

Öyle de olmaz mı? Hastalık zamanı kim koşturduysa, hasta ile ilgilendiyse cenaze zamanı onda bir sekine hakimdir… El ayak çekildikten sonra üç beş gün kolunu bile kaldıramayacak durumda olur insan. Sonra toparlanma süreci başlar. Acısı geçmez ama kabulü hızlı olduğu için normal hayata dönüşte çok zorlanmaz.

Onların o sessiz duruşları, sekine dolu bakışları toprağa verdiklerine kıymet vermediklerinden değildir. Duygusuz olmalarından hiç değildir. Onların bu duruşlarının sebebi acılarını yakınlarının hastalıkları süresince minik minik yaşayarak tüketmiş olmalarındandır. Sevdiklerini toprağa verirken çırpınmaz, feryat figan ettiğini de duymazsınız onların. 

Yaşarken sorumluluklarının hakkını verenlere, çaba ve mücadelelerini sonuna kadar ortaya  koyanlara selam olsun...